ՆՈՒԱՐԴ ՄԱՏՈՅԵԱՆ- ՏԱՐԱԳՃԵԱՆ
Ի՞նչու օտար կազմակերպութիւններ սկսան գործել Հայաստանի տարածքին:
Քաաղաքականութեան մէջ նոր գործելաոճ մը չէ, երբ մեծ պետութիւնները օգտուելով երկրի մը իրավիճակէն, քաղաքական , հասարակական եւ տնտեսական դժուարութիւններէն, իրենց որդեգրած մարդասիրական ու ժողովրդավարական կարգախօսները կը փորձեն ծառայեցնել քաղաքական նպատակներ ու ծրագիրներ իրականացնելու այդ շրջաններուն մէջ:
Քաղաքական այդ ուղեգիծին համաձայն, համաշխարայնացումի դարաշրջանի պահանջներուն հետ քայլ պահելու նպատակով, օտար կազմակերպութիւններ եկան Հայաստան:
Այդ ծրագիրները, արտաքուստ դրական նպատակներ հետապնդող գործելակերպով, հրապարակ կ՜իջնեն հայրենասիրական լոզունգներով ինչպէս՝ «Պատմութիւն եւ Ինքնութիւն » «Պատմութիւն եւ Մշակոյթ. Ընդդէմ Կեղծիքի եւ Ոտնձգութեան» :
Ծրագիրներ, իբրեւ թէ պիտի նպաստեն անցեալի պատմութեան վերըմբռնման, ժողովուրդներու միջեւ հնարաւորութիւն պիտի ստեղծեն երկխօսութիւն ծաւալելու:
Դժբախտաբար սակայն, մեզի ծանօթ գիրքեր ու յօդուածներ, որոնց մասին ժամանակին անդրադարձած եմ, անցեալի պատմութեան ենթահողին վրայ եղած ուսումնասիրութիւնները, պատմական ճշմարտութիւններ բացայայտելէ աւելի, խեղաթիւրած են հայոց պատմութիւնը:
Ակնյայտ է, որ հովանաւորողներուն մշակած ծրագիրները, վարձկան գրիչներու կողմէ պատմութեան խեղաթիւրումը, պարզապէս քաղաքական նպատակներ կը հետապնդէ:
Իսկ այս համատարած շարժումին ուղեգիծը որդեգրած որոշ պատմաբաններ, իրենց տեսութիւնները կը ներկայացնեն որպէս հայ պատմագիտութեան մէջ ձեռք բերուած յայտնութիւններ ու հիմնախնդիրներ:
Ինչո՞ւ անցնող տասնամեակներուն կարելի չէր նկատել ու բարձրաձայնել սորսոսական եւ այլ կազմակերպութիւններուն քօղարկուած նկրտումները, որոնք պարզապէս կը վտանգէին մեր դարաւոր մշակոյթը եւ ողջ հայութեան ապագան:
Երբ հայ մշակոյթը միջազգային մակարդակով կ՜աղաւաղուի, չփորձեցինք համակարգուած պայքար մղել հակահայ դիրքորոշումներու դէմ:
Որքան ալ յարգելի ըլլան ժողովրդավարական սկզբունքները, սակայն իրաւունք չունինք անտեսելու մեր դարաւոր մշակոյթին եւ ազգային պատմութեան սպառնացող վտանգը:
Մենք իրաւունք ունինք «ո՜չ» ըսելու հակահայ դիրքորոշումներուն, «ո՜չ» ըսելու մեր ինքնութեան սպառնացող ազգավնաս ու ազգամերժ քայլերուն: