Լիբանանն ու լիբանանահայութիւնը կը դիմագրաւեն տնտեսական-ելեւմտական տագնապ մը, որ աննախընթաց է այս երկրի պատմութեան մէջ:
Բնականօրէն, տնտեսական որեւէ տագնապ, առարկայական պատճառներ ունենալով հանդերձ, կը սրի կամ լուծումներ կը գտնէ քաղաքական վերնախաւին առած որոշումներուն զուգահեռ: Եթէ այդ որոշումները կը ծառայեն երկրին եւ ժողովուրդին շահերուն, ժողովուրդը կը խմբուի իր ղեկավարութեան շուրջ եւ ձեռք ձեռքի տալով` միասնաբար դուրս կու գան տագնապէն եւ շինիչ ոգիով կը կերտեն աւելի փայլուն ապագայ մը:
Իսկ եթէ այդ որոշումները ըլլան եսակեդրոն եւ հակադրուին ընդհանրական շահերուն, խզում կը յառաջանայ ժողովուրդին եւ ղեկավարութեան միջեւ: Հետեւանքը` համայնական դժգոհութիւն եւ հաւաքական գահավիժում:
Մենք երբե՛ք պիտի չուզէինք այս սիրելի հայրենիքին գահավիժման ականատես ըլլալ: Ոչ ալ պիտի ուզէինք, որ օտար ուժեր, ինչպէս յաճախ պատահած է, փորձեն ձուկ որսալ պղտոր ջուրի մէջ եւ երկիրը առաջնորդել քաղաքական անհակակշռելի դէպքերու ուղղութեամբ:
Ստեղծուած ճգնաժամը կը պահանջէ առաւելագոյն զգաստութիւն ու զգօնութիւն:
Լիբանան օժտուած է ինքզինք սրբագրելու եւ վերածնելու ներուժով:
Հետեւաբար չտարուինք տարաձայնութիւններէ, ըլլանք զգաստ ու զգօն, եւ ինչպէս միշտ, իբրեւ շինարար համայնք` սատարենք այս երկրի վերելքին: