ՅԱԿՈԲ ԼԱՏՈՅԵԱՆ
1 եւ 2 դեկտեմբերին Հայաստանի «Ալ. Սպենդիարեան» օփերայի եւ պալէի ազգային ակադեմական թատրոնին մէջ սկսաւ ներկայացուիլ Վաչէ Շարաֆեանի «Ձգողականութիւն» երկու գործողութեամբ Լեւոն Շանթի «Հին աստուածներ» թատրերգութիւնը:
Բնականաբար Համազգայինը անմասն չմնաց այս նախաձեռնութենէն, թէ՛ Արեւմտեան Ամերիկայի մարմինը եւ անդամները, թէ՛ ալ Համազգայինի Սօս Սարգսեանի անուան թատրոնի տնօրէն Նարինէ Գրիգորեանը իրենց մասնակցութիւնը բերին:
Բաւական դժուար փուլերէ անցնելէ ետք մշակութասէրներուն ներկայացած այս գլուխ գործոցը կրկնակի արժէք ու պատգամ ունի մշակութային հանրութեան:
1909-ին գրուած Լեւոն Շանթի այս թատերախաղը արդէն «Գաբրիէլ Սունդուկեան» թատրոնին մէջ աւելի քան 20 տարիներէ կը ներկայացուէր: Ինչպէս նաեւ Լիբանանի մէջ ներկայացուած է «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբին կողմէ` Վարուժան Խտըշեանի բեմադրութեամբ, 1982 թուականին:
Մամուլին հետ ունեցած հարցազրոյցներէն մէկուն ընթացքին նշուեցաւ, որ պալէն գրուած է տարիներ առաջ, քորեկրաֆ Վիլէն Գալստեան նախաձեռնած է բեմադրութեան, սակայն աւարտին չէ հասած:
Արա Ասատուրեանի եւ Նարինէ Գրիգորեանի բեմադրութեամբ եւ խմբավար Կարէն Դուրգարեանի երկար աշխատանքներէ ետք, համաշխարհային մակարդակով ու որակով 1 եւ 2 դեկտեմբերին առաջին ներկայացումները հրամցուեցան հանրութեան:
Փաստօրէն Լեւոն Շանթի «Հին աստուածներ»-ը այս օրերուն կրկնակի իմաստ ունի: Նախ ինքը` հեղինակը, երկրորդ` հաւատքի եւ միասնութեան պատգամը:
Համազգայինին համար մասնաւորապէս այս ներկայացումը պէտք է յատուկ գնահատանքի եւ գուրգուրանքի արժանանայ:
Մեր իրականութեան մէջ «Հին աստուածներ»-ուն պատգամը տակաւին կը մնայ ապրող:
Բնականաբար Լեւոն Շանթի «Հին աստուածներ»-ը անգամ մը եւս առիթ պիտի ստեղծէ Հայաստան-սփիւռք գործակցութեան դաշտին մէջ: Համազգայինը իր համաշխարհային ցանցով` իբրեւ մշակութային կեանքին թափ տուող եւ գուրգուրացող միութիւն, պէտք է հրաւէր ելոյթներով սփիւռքի զանազան գաղութներուն մէջ նախաձեռնէ ներկայացումներու, որպէսզի սփիւռքահայութիւնը եւս առիթ ունենայ վայելելու ներկայացումը եւ հաղորդուելու պատգամներով: