Նարինե Ավագյան
Մեղադրիր ինձ, որ ժլատ եղա
ես քո նկատմամբ…
Շեքսպիր
այս անդուռ ցերեկն էլ մնաց
հիշողության փլատակների տակ,
հավատի մոմը չփրկեց նրան…
Մեղադրիր ինձ, որ ժլատ եղա
ես քո նկատմամբ,
բայց փոխարենը մի փոքրիկ լճակ
դանդաղ ծովացավ,
չես կարող հերքել, որ թեև ծառը
խոնարհվում է աղոթելիս,
բայց մեռնում է կանգնած,
ինչպես չես հերքի, որ զորությունը ասեղինը չէ,
թե փորձես ծովի փեշը կարկատել ափին…
կյանքը, կյանքի պես իմ կողքով անցավ…
ու ժլատ եղա ես քո նկատմա՞մբ…
ախր գարունը միայն հոգի չէ, որ նորոգում է,
տառապանք….նաև….
մեղադրիր ինձ, ես ժլատ եղա
հենց քո նկատմամբ…
գերադասեցի ապրել ինքս իմ մեջ,
միայն թե հիշիր՝ երբ քամին թեքում է
խնկածաղկի երեսը,
արևելքն իր տեղում է մնում,
ժլատությունն էլ պատճառներ ունի
ոչ պակաս լուրջ, քան շռայլությունը…
ներիր ինձ, եթե….հենց քո նկատմամբ…
երկուսս էլ գիտենք, որ երեք ամառը
չի կարող չորս հուլիս ունենալ,
որքան էլ շռայլ լինի բնությունը…
քեզ համբերություն,
ինձ՝ մի բաժակ ջուր…
ծարավ եմ…