ՆՈՒԱՐԴ ՄԱՏՈՅԵԱՆ-ՏԱՐԱԳՃԵԱՆ
Եւ այսպէս մեծերը կը հեռանան այս աշխարհէն,
իրենց ետին հսկայ աւանդ մը…
Այսօր, մեր ժամանակներու ինքնատիպ մտածողներէն,
մեծանուն բանաստեղծ՝ Ռազմիկ Դաւոյեան հրաժեշտ
տուաւ կեանքին:
Անցնող դարաշրջանի 1960-ականներու երկրորդ կէսին,
Հայաստանը կ՜ապրէր ազգային ոգիի նոր զարթօնք մը:
Երբ հրաշալի վերելք կ՜ապրէին հայ մշակոյթն ու գրականութիւնը,
արուեստն ու գիտութիւնը:
Հակառակ անոր որ կար « երկաթեայ վարագոյր»,
եւ կային «արգիլուած գօտիներ» մշակոյթի եւ գրականութեան
ասպարէզներէն ներս:
Հայոց Եղեռնի 50-րդ տարելիցին յաջորդող տարիներուն
Հայաստանը կը թեւակոխէր վերածնունդի նոր շրջան մը:
Ժամանակաշրջան մը, որ կը համընկնէր Հայրենիքի մէջ
իմ ուսումնառութեան տարիներուն:
Այդ օրերուն, Հայաստանի մէջ տիրող մթնոլորտը ողողուած էր
Պարոյր Սեւակի, Յովհ. Շիրազի ստեղծագործութիւններու
առթած ոգեղէն շունչով:
Մեծութիւններ, որոնք կու գան հզօրացնելու Հայրենիքը:
Մեծութիւններ, որոնք պատմութիւն կերտողի գիտակցութեամբ,
եկած էին գոյացնելու ազգային ոգիի նախադրեալներ,
հայուն մէջ ինքնավստահութիւն, սերունդներուն մէջ
գալիքի յոյս ներշնչելու, որպէսզի ժողովուրդը իր սեփական
ոյժին ապաւինած կարենար կերտել իր ապագան:
Ահա այսպիսի բարձր չափանիշներով յագեցած մթնոլորտի
մը մէջ, դժուար մրցակցութեան այդ հոգեւոր միջավայրին մէջ,
Ռազմիկ Դաւոյեան իր ստեղծագործական առաջին քայլերով,
կրցաւ ոչ միայն ինքզինք դրսեւորել որպէս ինքնատիպ բանաստեղծ:
Այլեւ միաժանանակ եկաւ աշխարհին ներկայանալու
որպէս 20-րդ դարավերջի ժամանակակից հայ բանաստեղծ,
իր իւրայատուկ խոհական աշխարհով:
Բանաստեղծ, որ կու գար անցեալն ու ներկան միաձուլելու
իր բանաստեղծութիւններուն մէջ, դառնալու ժառանգորդն
ու շարունակողը իր նախորդներու աւանդներուն:
Դաւոյեանի ստեղծագործութիւնները յագեցած են մեր
ազգային ճակատագիրը բնութագրող խոհերով:
Ինչպէս՝ «Իմ Աշխարհը», «Խաչերի Ջարդը», «Ռեքուիմ»,
«Ստուերների Միջով», եւ այլ բանաստեղծութիւններու մէջ:
Ինչպէս նաեւ միջնադարեան մեծ նկարիչ Թորոս Ռոսլինի
մասին հրաշալի գործին մէջ:
Ռազմիկ Դաւոյեանի խօսքը, իր բազմապիսի երանգներով,
մեր կեանքը յուզող խնդիրներով ու հրատապ հարցերով,
կը ձգտին ըմբռնելու եւ իմաստաւորելու մեր գոյութեան,
մեր կեանքի ուղին:
Մեծերուն կեանքը կը մարի, բայց իրենց հոգին, իրենց թողած
աւանդը կ՜ապրին բոլոր ժամանակներուն մէջ…