ԹԱԴԷՈՍ ԵՍԱՅԵԱՆ
Հրաշալուր նախաձեռնութիւն էր «Ազդակ»-ի առաջին երախայրիքը, որ լոյս տեսաւ Պէյրութի մէջ, 5 մարտ 1927-ին: Սուրբ Ծնունդի օրուան պէս գեղեցիկ օր մըն էր այդ, որովհետեւ վերածնունդի տեսլականը ներշնչեց հայ ժողովուրդին համար, մանաւանդ` այդ օրերուն, երբ տարագրութեան շապիկը տակաւին կը հոտէր, ու հայու բեկորները, ճողոպրած` Սիպիլի դաշտերէն ու արաբական անապատներէն, պարզապէս ապրելու թել մը կը փնտռէին: Բախտաւոր էին անոնք, որոնք շուտով հասան Լիբանան, եղբայրացան հիւրասէր տեղացիներու, աղ ու հաց կիսուեցան արաբին հետ ու Լիբանանը որդեգրեցին` որպէս անկրկնելի հրաշածին հայրենիք: Հայրենիք մը, ուր «Ազդակ»-ով Հայ Գիրը ներմուծեց տուներէ ներս:
Հետագայ տարիները այդքան ալ դիւրին չէին. «Ազդակ» ականատես եղաւ բոլոր վերիվայրումներուն` Համաշխարհային Բ. պատերազմ, ժամանակակից բզկտուած Լիբանան ու վերջապէս` անկախութիւն, 22 նոյեմբեր 1943-ին, երբ հայ ու արաբ միասնաբար շեփորեցին ազատութեան փողերը, ու «Ազդակ»-ի էջերուն վրայ պատկերազարդուեցաւ Լիբանանի վսեմ դրօշակը:
Եւ ի՜նչ պատիւ` «Ազդակ»-ի նախկին ու ներկայ խմբագիրներուն: Շնորհիւ անոնց կոթողային անխոնջ աշխատանքին` «Ազդակ»-ը գնահատուեցաւ որպէս առաջնակարգ օրաթերթ, ոչ միայն Լիբանանի մէջ, այլ` բոլոր սփիւռքահայերու համար: Վեհ առաքելութիւն մըն էր, որ «Ազդակ» սկսաւ ու տակաւին կը շարունակէ իր բծախնդիր, ճշգրիտ լրատուական սիւնակներով եւ իմաստալից յօդուածներով: Արդարեւ, հայկականութիւն մըն է, որ «Ազդակ»-ը կը շնչէ ու կ՛ապրի մեզի հետ` ի պարծանք Լիբանան եւ Հայաստան աշխարհի: Առաքելութիւն մը, որ պիտի շարունակուի նորանոր 95-ամեակի տարեդարձներով:
Շնորհաւոր տօնդ, սիրելի՛ «Ազդակ»: