ՅԱԿՈԲ ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Վերջին տարիներուն Շողիկը աւելի ծանօթ եղաւ իր «Երազ»-ով:
Սակայն նախքան «Երազ»-ով անուն ստանալը` Շողիկ այն անձերէն էր, որ շրջապատին մէջ երազ կը ստեղծէր:
Այո՛, Շողիկ, ընտանիքիդ երազն էիր, շրջապատիդ երազն էիր, ո՛ւր ալ գտնուէիր, քու ժպիտդ տիրապետող կ՛ըլլար:
Մեղմ, ազնիւ, ընկերային բնաւորութեամբդ, բոլորին հասնող եւ մանաւանդ մարդկային քու մօտեցումովդ կը մտնէիր բոլորին սրտերուն մէջ:
Ներկայութիւն էիր ամէնուրեք` երկար տարիներ Համազգայինի Շրջանային վարչութեան անդամ, պարախումբի ներկայացուցիչի պարտականութիւնները ստանձնող, «Գասպար Իփէկեան»-ի ներկայացումներուն օժանդակող, «Ն. Աղբալեան» մասնաճիւղի ձեռնարկներուն գործօն դեր ունեցող: Այլ խօսքով, գործի վրայ էիր հոն, ուր որ պէտք էր, ո՛չ գործի տեսակ կը փնտռէիր, ո՛չ ալ` գործի չափ: Օգտակար ըլլալն էր սկզբունքդ:
Մեր օրերուն անանձնական մարդոց թիւը նուազած է: Շողիկը իր պահուածքով եւ միութենական գիտակցութեամբ անանձնական էր ու նուիրուած:
Շողիկին ամուր բերդը իր ընտանիքն էր` Լեւոնը, Կարոն եւ Լոռին:
Իրեն համար իր կողակիցին եւ զաւակներուն ուրախութիւնը ամէն բան էր: Բոլորին կողքին եւ բոլորին համար նուիրուած կողակից եւ մայր էր:
Անցնող տարիներուն լիբանանահայութեան համար գլխագիր տառերով կորուստներու տարի էր:
Տերեւաթափ եղաւ լիբանահայութեան գոյն, համ, ուժ եւ ներուժ տուող ծառը:
Այսքան կորուստ մէկ տարուան մէջ իսկապէս շատ է եւ անընդունելի:
Շողի՛կ, հաւանաբար հիմա հոն, ուր որ կը գտնուիս, նորէն պիտի ըսես` «Յակո՛բ, պէտք չկայ այս բոլորին»:
Բայց ես ալ իմ կարգիս պիտի ըսեմ, որ ճիշդ է, թէ կեանքը պիտի շարունակուի, բայց ամէն օր այդ կեանքէն բան մը պակաս պիտի զգանք: Վստահեցնելով սակայն, որ յիշատակդ անթառամ է մեր հոգիներուն եւ սրտերուն մէջ: