Անուշ Նագգաշեան
Տարին փոխուեցաւ բայց հայ իրականութեան մէջ փոփոխութիւնը դէպի վատը եղաւ, օրական նորութիւն մը կը լսենք եւ շուարած ենք, որո՞ւն հաւատանք եւ որուն ոչ… Կարծեցինք ամէն վատ բան պիտի աւարտի 2020-ին հետ, սակայն 2021-ը նոյնպէս լաւ չսկսաւ։ Ինչպէս կրնար սկսիլ… Հարուածէն արթննալու համար դեռ քանի՜ Նոր Տարիներ կ՚ուզենք… Սերունդ մը վերացուցին… Մեր հաւատքը փշրեցին ամենացած եւ վատ ձեւով 44 օրեր յաղթանակի սպասելէ ետք… Յաղթանակ բառը խաբէութեան հոմանիշ դարձաւ… Ծնողներ կարծես հաշտուած իրենց զաւակներուն կորուստովը՝ կ՚ուզեն իրենց մխիթարութիւնը յայտնաբերուող դիակներուն մէջ գտնել… «Գոնէ մարմինը գտնենք» կ՚ըսեն։ Անդադար կը սպասենք թշնամիին կողմէ երեւցող տեսահոլովակներու, ուր կարելի պիտի ըլլայ վշտահար ծնողներուն ճանչնալ իրենց զաւակները գերիներուն մէջ, դարձեալ մխիթարութեան ձեւ մը… Ուրիշ մխիթարութիւն չմնա՞ց մեզի… Ո՞ւր հասցուցիք այս անկոտրում կամք ունեցող, անպարտ եւ հպարտ ժողովուրդը…
Կրճատուած ու փոքրացած հայրենիք մը անգամ շատ կը տեսնեն մեզի… Ժողովուրդ մը, որ աշխարհին միայն լոյս ու գիտութիւն տուած է, արուեստ ու մշակոյթ… «Պտղատու ծառին քար զարնող շատ կ՚ըլլայ» կ՚ըսէ ժողովրդական առածը, Հայաստանը պտղատու ծառ է, եւ այսօր ոչ միայն մենք առիթ կու տանք ճիւղերը կոտրտելով պտուղները տանելու, այլեւ մենք արմատախիլ կ՚ընենք այդ ծառը…
Յետո՞յ…
Միտքս ու հոգիս տակնուվրայ են, արդէն անծանօթ են իրարու…Այնքան խելք տուինք աշխարհին, որ մենք մնացինք առանց խելքի…
Ի՞նչ պիտի ըլլայ վաղը… Դարձեալ դարձանք խաղալիք… Կարելի՞ է այսքան անտեսել երկիրը, եկեղեցին, ժողովուրդը, մտաւորականութիւնը…
Մէկ յոյս մնացած է մեզի՝ ԱՍՏՈՒԾՈՅ ՀՐԱՇՔը… Ամենազօրաւորն անգամ կը փշրուի Տիրոջ զօրութեան դիմաց… Սակայն հաւատք է պէտք անոր համար եւ ես կը հաւատամ, որ ինչ ալ պատահի Տէրը անտէր պիտի չձգէ իր անդրանիկ զաւկին։
10 Յունուար, 2021
Երուսաղէմ