Օրերը
Օրերն անդարձ, երդմնադրուժ ճամբորդներ են,
Որոնք, նման տերվիշներու, բոկոտն անձայն,
Ժամանակի անծայր ճամբէն կ’անցնին-կ’երթան:
Ձեռքերուն մէջ իրենց ունին թագ ու աստղեր
Եւ շրթներուն՝ իմաստութիւն, վիշտ ու ծիծաղ.
Մեծ իղձերու անոնք աներգ մեռելաթաղ:
Ոչինչ մնաց, անցեալի դուռն է յաւէտ փակ,
Եւ մանկութիւնս՝ հեռու պարտէզ կախարդական:
Մեկնող օրեր զիս խաբեցին ու ետ չեկան:
Բայց կը սպասեմ ես տակաւին իրենց կանչին՝
Ստանալու խոստումն անուշ, որ կ’ուշանայ,
Մինչ երկինքը կ’ըլլայ օրուան դագաղն անհուն:
Եղիվարդ
(Եղիշէ վ. Տէրտէրեան)
* *
*
Դու ինձ կը փնտռես, երբ ես չեմ լինի
Կանգնած ամէն օր քո ճամբի վրայ,
Երբ մոռացութեան լալկան ուռենին
Կը թեքուի մի օր քո ճամբի վրայ:
Ձայնս կը լսես հեռու սարերից,
Ինչպէս սուրացող գնացքի սուլոց,
Սարսուռով կը տաս անունս նորից
Եւ ունայն յոյսով կե նետուես փողոց:
Բայց ես չեմ լինի ծանօթ մարդկանց մէջ,
Ձեր դռան մօտով չեմ անցնի կրկին,
Դու քայլամոլոր կը շրջես անվերջ,
Եւ զղջման բոցով կ’այրուի քո հոգին:
Նայիրի Զարեան