«Այստեղ Շատ Խորը Քնով Քնած Են, Ու Շատ Դանդաղ Է». Յասմիկ Պապեանը՝ Մշակոյթի Եւ Այլ Ոլորտների Մասին
Աշխարհահռչակ օպերային երգչուհի, աշխարհի լաւագոյն սոպրանօներից մէկը՝ Յասմիկ Պապեանը, ով երգել է այնպիսի հեղինակաւոր բեմերում, ինչպիսիք են Մետրոպոլիտեն օպերան, Կարնեգի Հոլը, Ցիւրիխի օպերան եւ այլն, Tert.am-ի հետ զրոյցում արձանագրեց, որ Հայաստանում ժամանակը մի տեսակ շատ դանդաղ հունով է ընթանում:
«Այստեղ շատ խորը քնով քնած են: Դանդաղ են շարժւում, դանդաղ են մտածում… կամ ուղղակի այդ ջի՞ղը չկայ: Որ, այ, որոշեցինք ու արեցինք… դէ լաւ, վաղը… կամ՝ չգիտեմ: Ու այդպէս օր ենք մթնեցնում մենք Հայաստանում: Ու, առհասարակ, բոլոր ասպարէզներում: Ես նկատում եմ, որ եթէ մէկն այս բաժակը պիտի վերցնի, դնի այստեղից այնտեղ… վայ, գիտես, չգիտեմ ինչ եւ այլն, այն դէպքում, երբ աւելի հեշտ է՝ վերցնել դնել, քան կէս ժամ խօսել դրա մասին: Շատ դանդաղ է այստեղ», նշեց երգչուհին:
ՀԱՐՑ.- Տիկին Պապեան, այս ընթացքում բաներ կատարուեցին՝ Օպերային ազգային ակադեմիական թատրոնի տնօրէն փոխուեց, եւ ըստ մեկնաբանութիւնների՝ պատահական մարդիկ յայտնուեցին օպերայում:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ես հեռւում եմ, բոլորովին չգիտեմ ովքե՞ր են, ուղղակի այդ մարդկանց հետ առնչութիւն չեմ ունեցել: Լսել եմ, այո, որ մրցոյթ է յայտարարուել, ընտրուել է ինչ որ մէկը…
ՀԱՐՑ.- Մինչ այդ խօսւում էր օպերայի առողջացման ծրագրի մասին, եւ Բարսեղ Թումանեանն էր մասնակցում եւ դրանից յետոյ, ի դէպ, գնաց Ղազախստան:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ղազախստան գնաց, դրանից պէտք չէ ինչ որ ողբերգութիւն սարքել. կարող էր աւելի շուտ գնալ, կամ եթէ գնաց, կ՛երգի, յետոյ ետ կը վերադառնայ: Ի հարկէ, լաւ կը լինէր, եթէ Բարսեղն ընդգրկուած լինէր ղեկավարութեան մէջ, կարողանար իր գիտելիքները եւ փորձը փոխանցել, բայց ես չգիտեմ՝ ո՞վ է հիմա տնօրէնը: Ի դէպ, ծանօթացանք, ինքը եկել էր իմ համերգին, եւ պէտք է ասեմ, որ վերջին անգամ չեմ յիշում՝ ե՞րբ է մեր օպերայի որեւէ տնօրէն ներկայ եղել ֆիլհարմոնիկի համերգին:
ՀԱՐՑ.- Նման վերաբերմունք, այսինքն:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Այո, յամենայն դէպս, հետաքրքրուել էր մարդը եւ եկել էր: Եւ պէտք է ասեմ, որ սա արդէն շատ ուրախալի է:
ՀԱՐՑ.- Այսուհանդերձ, օպերան, ըստ ձեզ, չունի՞ ֆինանսական խնդիրներ լուծելու…
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ֆինանսների հետ կապուած, այո, դրանք շատ կարեւոր են… Բայց նախ սկսենք նրանից, թէ մեզ որքանո՞վ է անհրաժեշտ օպերային թատրոն որպէս երկիր, որպէս ազգ մենք որոշե՞լ ենք, որ պիտի ունենանք օպերային թատրոն: Եթէ մենք որոշել ենք, որ պիտի ունենանք օպերային թատրոն, ուրեմն պիտի ունենանք լաւագոյնը, որովհետեւ օպերային թատրոնը երկրի դէմքն է, այդ թատրոնով կարելի է որոշել այդ ազգի մակարդակը, ձգտումները, այս ազգի արժանապատուութիւնը եւ այլն, եւ այլն: Եթէ մենք ուզում ենք ունենալ օպերային թատրոն, իսկ մենք կարող ենք, եւ դա կարող է լինել տարածաշրջանի լաւագոյն թատրոններից մէկը, որովհետեւ ունենք այդ պոտենցիալը՝ հրաշալի երգիչներ, երաժիշտներ, շատ լաւ հանդիսատես: Նաեւ՝ երիտասարդներ, որոնց ուժերով թատրոնը կարող է ոտքի կանգնել: Եթէ դա մենք ուզում ենք, եթէ մեզ պէտք է, ուրեմն պէտք է անենք: Ասում էք՝ ֆինանսական… կարելի է նաեւ անել սուղ միջոցներով գեղեցիկ ներկայացումներ, համերգային կատարումներ, ինչպէս որ դա անում են աշխարհի շատ երկրներում: Դրամ չունեն, բայց ցանկութիւն ունեն, ինչն ինձ համար շատ կարեւոր է:
ՀԱՐՑ.- Ձեզ համար այդ երկու հարցերի պատասխանը գտե՞լ էք, որ մեզ պէտք է օպերային թատրոն, այսինքն՝ դուք ձեզ համար ունէք, բայց իշխանութիւնը, պետութիւնը ունե՞ն այդ ցանկութիւնը:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ինձ թւում է՝ իշխանութիւնը եւ պետութիւնը, այսինքն՝ այն մարդիկ, որ կարող են, ունեն այդ լծակները, այդքան լուրջ չեն վերաբերում այդ հարցին: Կամ, հնարաւոր է, որ շատ աւելի ուրիշ խնդիրներ ունեն, աւելի կարեւոր: Իրե՛նց կարծիքով՝ աւելի կարեւոր: Բայց ինձ թւում է, որ որպէս մշակութային քաղաքականութիւն, այսինքն՝ զարգացման ծրագրերի, նաեւ՝ ապագայ սերնդի ու ինչու չէ, համաշխարհային մշակոյթի զարգացմանը համաքայլ գնալու համար սա շատ կարեւոր խնդիր է: Ինձ թւում է, որ իրենք այդքան էլ լուրջ չեն ընդունում՝ կա՛մ ժամանակ չունեն, կա՛մ դա պարզապէս իրենց ուժերից միգուցէ վեր է:
ՀԱՐՑ.- Իսկ այդ ձայները Հայաստանում կա՞ն:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Հայաստանում կան բոլոր տեսակի ձայները եւ ամենազարմանալին, որ տղամարդկանց շատ լաւ ձայներ կան, որոնք հիմա ողջ աշխարհում փնտռուած են: Եւ գիտէք ինձ համար շատ յուզիչ է, որ երիտասարդները, ովքեր կարող են ուրիշ գործերով զբաղուել, աւելի եկամտաբեր, իրենց կեանքն ապահովող մասնագիտութիւն ընտրել, յանկարծ գնում են եւ ընտրում երգչի մասնագիտութիւնը՝ շատ լաւ իմանալով, որ յետոյ հնարաւորութիւն չեն ունենալու ինքնահաստատուելու կամ կայանալու: Բայց միեւնոյն է՝ երգում են: Երգելը լաւ իմաստով հիւանդութիւն է, եթէ վարակւում ես այդ հիւանդութեամբ: Բայց ինձ թւում է, որ պէտք է մտածել նաեւ այդ երիտասարդների մասին:
ՀԱՐՑ.- Իրենք կարո՞ղ են պահանջարկուած լինել: Օրինակ՝ օպերային մի երգչուհի ասում էր, որ եթէ արտասահմանեան իմպրեսարիօ չունես, ինչը շատ թանկ հաճոյք է…
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ի՞նչ է նշանակում՝ արտասահմանեան իմպրեսարիօն թանկ հաճոյք է: Նախ, չգիտեմ՝ ում հետ էք խօսել, բայց միշտ հակառակն է, եթէ դու լաւ երգիչ ես, դու ես թանկ հաճոյք իմպրեսարիոյի համար…
ՀԱՐՑ.- Իսկ եթէ սկսնակի մասին է խօսքը, որը դեռ գովազդուելու կարիք ունի:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Հասկացայ՝ ինչ երգչի հետ էք խօսել, մի երգիչ, որը չի կայացել, բայց արդէն իր համար պատկերացնում է արտասահմանեան ինչ որ իմպրեսարիոյի, որը թանկ հաճոյք է: Նախ, սկսենք նրանից՝ այդ երգիչն իրենից ի՞նչ է ներկայացնում, կարո՞ղ է արտասահմանում կայանալ: Եւ իմ խօսքն այն մասին է, որ մենք այստեղ պէտք է ունենանք այդ հնարաւորութիւնը, որ մեր երիտասարդներին՝ մեր թատրոնի, մեր համերգասրահների միջոցով տանք այդ հնարաւորութիւնը՝ կայանալ այստեղ, հաստատուել, սովորել, յետոյ գնալ արտերկիր ու այնտեղ շարունակել գործունէութիւնը, երբեմն՝ վերադառնալ հայրենիք, երգել այստեղ: Բայց ընդհանրապէս, երգիչը նախ իր հայրենիքում պէտք է կայանայ եւ յետոյ գնայ դուրս եւ ունենայ այդ իմպրեսարիօն՝ «այդ թանկ հաճոյքը»: Ի՞նչ է նշանակում՝ եթէ երգում ես, դու պիտի վճարես իմպրեսարիոյին, նրա՛նք քո հետեւից պիտի վազեն:
ՀԱՐՑ.- Իսկ երիտասարդ ձայների իրացնելու քաղաքակիրթ ճանապարհը ո՞րն է: Ինչպէ՞ս են փնտռւում, գտնւում այդ մարդիկ, յայտնւում միջազգային մասնագէտների ուշադրութեան ներքոյ, որպէսզի յետոյ իրենք էլ կարողանան յայտնի բեմերում ներկայանալ:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Մենք ունենք շատ հայ երգիչներ, որոնք հիմա դրսում երգում են, փորձում են, կարողանում են… Գիտէք, կայանալու, օպերայում երգելու համար պէտք է կարողանալ ամբողջական նկարագիր ունենալ: Այսինքն, դու պէտք է կարողանաս լաւ երգել, ունենաս շատ լաւ ձայն, ցանկալի է՝ գեղեցիկ արտաքին, բեմական տաղանդ, որը շատ կարեւոր է այսօր, իմանաս լեզուներ, ունենաս շատ մեծ կարգապահութիւն: Պէտք է կարողանաս դիմակայել, շատ արագ սովորես իրենց ներկայացրած ծրագիրը: Իսկ հիմա, փառք Աստծոյ, ճանապարհները բաց են, կարող են ուղարկել փոքրիկ ձայնագրութիւն, իրենց տուեալները, լուսանկար եւ գնալ, պայմանաւորուել: Այդպէս կարող են ունենալ պայմանագրեր: Իսկ երբ ես էի սկսում, այդ ժամանակ մենք Սովետական Միութեան կազմում էինք, եւ Ռուսաստանն ամենամեծ պետութիւնն էր, ամէն ինչ քուոտաւորուած էր. եթէ մի փոքրիկ տեղ մնում էր, դա տալիս էին Հայաստանին, Վրաստանին, այսինքն՝ մենք եռակի ունկնդրումներ էինք անցնում: Անթիւ, անհամար ունկնդրումների եմ գնացել: Այսինքն՝ գնում եւ ծեծում ես այդ դռները, եւ տասից մէկը բացւում է: Մի մտածէք, թէ գերմանացի, ֆրանսիացի երգիչները չունեն այդ խնդիրը, նրանք էլ աշխատում են ռեստորաններում, գումար են հաւաքում, այնուհետեւ իրենց հաշուին գնում են ունկնդրման, մրցոյթների, ոչ մի տեղ չեն շահում, սակայն դա ջուրը չի ընկնում, քանի որ փորձառութիւն են ձեռք բերում:
ՀԱՐՑ.- Իսկ ներկայացումների մասին ի՞նչ կ՛ասենք, կ՛ուզենայի՞ք աւելի թարմութիւն, նոր շունչ, խաղացանկը հնացա՞ծ չէ: Եւ ի՞նչ բեմադրութիւններ կ՛ուզենայիք տեսնել:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Կ՛ուզենայի տեսնել աւելի շատ դասական հեղինակների, հիմա մենք օպերայի խաղացանկում չունենք Մոցարտի որեւէ ներկայացում, առանց Մոցարտի թատրոնը հնարաւոր չէ պատկերացնել, չունենք Դոնիցետի, Բէլ Կանտօ, չկայ Չայկովսկի, Վերդի… Ունենք կարծեմ մէկ ներկայացում ռուսական՝ Ռախմանինովի «Ալեկօ» օպերան: Ընդհանրապէս, տարուայ մէջ նուազագոյնը 6 նոր ներկայացում պէտք է բեմադրուի : Ցիուրիխում, օրինակ, 15 նոր ներկայացում է լինում ամէն տարի: Չնայած, չենք կարող Ցիւրիխի հետ համեմատուել, բայց գոնէ 4-6 ներկայացում պիտի ունենանք: Այս ձեւով է հնարաւոր է հանդիսատես բերել դահլիճ:
ՀԱՐՑ.-Բայց դա իրատեսակա՞ն էք համարում:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ես նորից եմ ասում՝ մենք պէտք է որոշենք՝ օպերային թատրոնը որքանո՞վ է մեզ համար կարեւոր:
ՀԱՐՑ.- Ձեր հայաստանեան ծրագրերի ու մտահղացումների մասին ի՞նչ կարող էք ասել:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Արդէն 25 տարի է՝ դրսում եմ եւ երգել եմ միշտ առանց նախօրօք համաձայնեցնելու: Առաջներում նոյնիսկ միշտ համերգները լինում էին այնպէս, որ եթէ ես Երեւանի սրճարաններում նստած էի լինում, անցնում էին ու՝ «աա, Երեւանում ես, ուրեմն, արի, մի բան երգի»: Եւ ես երբեք չեմ մերժել, սիրով համաձայնել եմ, երգում եմ 45 դերերգեր եւ դրանից 15ը գոնէ կարելի էր երգել Երեւանում: Բայց նորից եմ կրկնում՝ այստեղ շատ խորը քնով քնած են: Դանդաղ են շարժւում, դանդաղ են մտածում… կամ ուղղակի այդ ջի՞ղը չկայ: Որ, այ, որոշեցինք ու արեցինք… դէ լաւ, վաղը… կամ՝ չգիտեմ: Ու այդպէս օր ենք մթնեցնում մենք Հայաստանում: Ու, առհասարակ, բոլոր ասպարէզներում: Ես նկատում եմ, որ եթէ մէկն այս բաժակը պիտի վերցնի, դնի այստեղից այնտեղ վայ, գիտես, չգիտեմ ինչ, այն դէպքում, երբ աւելի հեշտ է վերցնել, դնել, քան կէս ժամ խօսել դրա մասին: Շատ դանդաղ է այստեղ: Օրինակ՝ առաւօտեան աշխատանքի գնալուց առաջ կանայք անպայման վարսավիրանոց պէտք է գնան, մազերը յարդարեն, անպայման պիտի եղունգները ներկած լինեն, յետոյ նոր գնան աշխատանքի: Բայց չէ՞ որ շատ պարտադիր չէ, որ անպայման այդ օրը մազերդ շատ լաւ յարդարես, կարեւորը, որ գնաս, գործդ լաւ անես: Եւ յետոյ օրը դառնում է կէսօր:
ՀԱՐՑ.- Այսինքն, ըստ ձեզ, կայ մատների արանքով վերաբերմունք գործի նկատմամբ:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Այո, եւ կարծում եմ՝ պրոֆեսիոնալիզմի պակաս կայ: Եւ, կրկնում եմ, դանդաղաշարժ են:
ՀԱՐՑ.- Իսկ օբյեկտիւ պատճառներ չէ՞ք տեսնում, որ ի վերջոյ 25 տարի շարունակ մարդիկ Հայաստանում լաւ չեն ապրել, եւ հիմա էլ վաղուայ օրուայ հետ կապուած յոյսեր չունեն մի կողմից եւ միւս կողմից կարծես պատմութիւնը կրկնւում է՝ սահմանին կրակում են անընդհատ: Առհասարակ, Հայաստանը ծանր ժամանակներ է ապրում:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Այո, դա կայ: Բայց այն էլ կայ, որ սահմանին զինուորը զոհւում է, բայց այդ նոյն «Ֆէյսբուքում» մարդիկ կան, որ անընդհատ իրենց լուսանկարն են փոխում: Մէկն էլ տակը գրում է՝ «շատ սեքսուալ ես կամ՝ ինչ գեղեցիկ ես»: Կամ՝ սահմանին զինուորը զոհւում է, բայց այդ նոյն հարսանիքները՝ նոյն ճոխութեամբ շարունակւում են: Դա մեծ հաշուով կապ չունի, բայց, ի հարկէ, այդ միտումը կայ: Բայց կան նաեւ շատ լաւ երիտասարդ լրագրողներ, որոնք պայմանաւորւում են, ժամանակին գալիս են, արագ են: Այսինքն՝ դա իմ ցանկութիւն է, որ լինեն արագ: Աւստրիայում առաւօտեան ժամը 7ին կարող են քեզ զանգահարել ինչ որ մի հիմնարկից:
ՀԱՐՑ.- Ես, ի դէպ, երբեմն ժամը 9։30ին զանգահարում եմ անգամ աշխատող մարդկանց՝ մամուլի խօսնակների, որոնք դժգոհում են, թէ ինչո՞ւ եմ 9։30ին զանգահարել:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ճամբորդում են, սովորում են, տեսնում են, հիմա լաւ բաներ էլ շատ կան: Օրինակ՝ այդ կանաչ լոյսի տակ կանգնելը, որ առաջ չկար:
ՀԱՐՑ.- Երեւան գալուց ի՞նչ զգացողութիւններ ունէք, եւ ի՞նչը ձեզ ամէնից շատ դուր չի գալիս:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ես որպէս երեւանցի եմ այստեղ գալիս, մենք մեր տունն էլ ենք պահել: Ամենաշատը դուր չի գալիս, որ կանաչ տարածքները քիչ են, օդն իսկապէս չի հերիքում, մեքենաները շատ են: Ինձ շատ մտահոգում եւ բարկացնում է մայթերի բացակայութիւնը: Ամէն մէկը իր դռան առաջ սեփականացրել եւ աստիճաններ է կառուցել: Ինձ ուղակի վիրաւորում են մեր խանութների ցուցափեղկերի անունները: Ոչ մի հայկական անուն չկայ, բոլորը՝ անգլերէնից տգէտ ձեւով հայերէն թարգմանուած, եւ դա մեր քաղաքի ամենամեծ թշնամին է: Դրսից եկող զբօսաշրջիկը ի՞նչ պատկերացում կը կազմի մեր քաղաքի մասին: Ինչ է, եթէ հայկական անուն լինի, դա անպատուաբե՞ր կը լինի: Ինչ կապ ունեն «Lunch Time»ը կամ «Number One»ը մեզ հետ, սոսկալի եւ սահման չունեցող գաւառամտութիւն է: Դա պարզապէս պէտք է արգելել, պէտք է արգելել նաեւ երեխաներին օտար անուններ դնելը:
ՀԱՐՑ.- Մշակութային յուշարձանների հետ կապուած սկանդալին, վստահ եմ՝ տեղեակ էք: Բայց եղան մարդիկ, որոնք պաշտպանեցին՝ ասելով, որ ընդունուած են համերգային միջոցառումները նման յուշարձաններում:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Աշխարհում լինում են դասական երաժշտական փառատօններ, եւ այդպիսի յուշարձաններն օգտագործւում են մշակութային նպատակներով, գալիս են մարդիկ, բերում են տուրիստներ: Ես երգել եմ հարիւրաւոր այդպիսի բացօթեայ համերգներում, ներկայացումներում, բայց այդպիսի կերուխումներ երբեք չեմ տեսել: Ա՛յ, դուք ասում էք սահմանին զինուորներ են զոհւում, բայց միւս կողմից կան մարդիկ՝ այդ նոյն հայերը, սեղաններ են փռում Գառնիի տաճարում եւ ճաշկերոյթ են կազմակերպում:
ՀԱՐՑ.- Ինչ է, այնտեղ ֆուրշետներ չե՞ն լինում:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ֆուրշետներ, այո՛, լինում են, երկու քայլ այն կողմ: Լինում է ուղղակի խմիչք՝ համերգից յետոյ շնորհաւորելու համար, յետագայ ծրագրերը թարմացնելու, նոր ծրագեր իրականացնելու եւ նմանատիպ հարցերի մասին են խօսում այդ ֆուրշետների ժամանակ: Դա երբեք կերուխումի նպատակ չունի, ես այդպիսի բան չեմ յիշում: Մեզ մօտ էլ է եղել. Արամ Ղարաբեկեանն է Գառնիում կազմակերպել բացօթեայ համերգ… Ի միջիայլոց, Զուարթնոցի այդ շատ թանկարժէք եւ դժուարութեամբ ձեռք բերուած մետաղեայ սարքերը, որոնց վրայ երգչախումբն էր կանգնած, Արամ Ղարաբեկեանը յետոյ նոյնիսկ տեղ չգտաւ պահպանելու համար: Ես յիշում եմ, որ յետոյ շատ վատ, բացասական յօդուածներ գրուեցին Արամ Ղարաբեկեանի մասին, թէ նա հայ չի, թէ փչացնում է մեր պատմական յուշարձանները, իսկ այնտեղ մի մեխ անգամ չէր մեխուել պատերին: Ես ներկայ եմ եղել այդ համերգին, եւ յոյս ունէի, որ դա պէտք է շարունակուէր: Գիտէք, Աւստրիան ոչ մի արդիւնաբերութիւն չունի, բայց ապրում է տուրիստների, զբօսաշրջիկների հաշուին, եւ պէտք է տեսնել, թէ ինչպիսի հոգատարութիւն է ցուցաբերում կառավարութիւնն իր քաղաքի, մշակոյթի հանդէպ, որովհետեւ դա իրենց ապրուստի միջոցն է:
ՀԱՐՑ.- Այսինքն, մե՞նք էլ կարող ենք գնալ այս ճանապարհով:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Ի հարկէ, կարող ենք, երբեք ուշ չէ: Օրինակ, ասենք, կարող են Սանահինի կամ Նորավանքի շրջակայքում օպերային ներկայացում անել, դասական համերգներ անել, կամ ինչու չէ, նաեւ ազգային երաժշտութիւն, պարեր ներկայացնել աշխարհին:
ՀԱՐՑ.- Հայկական հեռուստաալիքներ նայո՞ւմ էք, ի՞նչ կ՛ասէք այնտեղից հնչող երաժշտութեան մասին:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Առաջին ալիքի ծրագրերում առաջխաղացում կայ: Եթէ միացնէք Իտալիայի կամ Ֆրանսիայի հեռուստաընկերութիւնները, ամբողջն աղբ է, ամէնուրեք կայ այդ աղբը: Ի հարկէ, ինձ համար շատ ցաւալի է, որ օդանաւակայանից դուրս եմ գալիս, պաստառին մի երիտասարդի պատկերն եմ տեսնում, տակը գրուած է «Բալա»: Վեց ամիս յետոյ կրկին գալիս եմ, նոյն երիտասարդի նկարն է, տակը գրած օրինակ՝ «Օլեա»: Ինձ այդպիսի երգերի բառերն են շատ վիրաւորում: Սակայն դա կոմերցիոն նշանակութիւն ունի, եւ մենք պէտք է հասնենք նրան, որ մարդը գայ այնպիսի ինքնագիտակցութեան, որ անյարմար զգայ լսելու այդ երաժշտութիւնը, դրա դէմ անհնար է պայքարել: Ես խղճում եմ այդ երգիչներին, որ այդքան գումար են ծախսում:
ՀԱՐՑ.- Համերգային ի՞նչ ծրագրեր ունէք, ի՞նչ առաջարկներ ընդհանրապէս:
ՅԱՍՄԻԿ ՊԱՊԵԱՆ.- Շատ են ծրագրերը, չէի ուզենայ թուարկել, թէ այստեղից ուր պէտք է գնամ, ինչ պէտք է երգեմ:
Թերթ.am