ՆԱՐԻՆԵ ԱՎԱԳՅԱՆ
Հերթական օրը
պոկվում է
օրացույցից
և ընկնում
գետնին՝
ինչ-որ մի տեղ՝
շորից պոկված
կոճակի նման,
դառնում է
անցյալ…
Հագնում եմ
հաջորդ
շաբաթն ու
դուրս գալիս
անտակ
տակառի նման
դատարկ
մի փողոց…
Պոկված
օրերից
մոռացումի
բույր է
տարածվում…
Գուցե
վերադառնամ
անցյա՞լ,
որտեղ
փողոցը
մինչև
պռունկը
լցված
գինեգավի էր
նման…
Խմում եմ…
Ես գինովցած եմ,
իսկ փողոցն
այդպես էլ
չի ավարտվում…
Նորեկ
շաբաթը
նմանվում է
հարսանեկան
ճերմակ
զգեստի,
որ ոչ ոք
այդպես էլ
չի հագնի…
Կյանքը
կոտրված
ճյուղի պես
ճոճվում է
օդում…