ՅԱԿՈԲ ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Կար ժամանակ, երբ «Յակոբ Տէր Մելքոնեան» թատերասրահին մէջ ներկայացման համար պէտք էր մէկ տարի առաջ տեղ ապահովել:
Կար ժամանակ, երբ մարդիկ սկսած էին ինքնակոչ կերպով թատերասրահ գալ եւ թատրոն դիտել:
Կար ժամանակ, երբ միութիւններու առաջնահերթութիւններէն մէկը թատրոնն էր:
Կար ժամանակ, երբ Հայաստանէն թատերախումբեր կը հրաւիրուէին:
Կար ժամանակ, երբ հանդիսատես մը մէկէ աւելի անգամներ նոյն թատրոնը դիտելու պահանջ կ՛ունենար:
Անցան այդ օրերը:
Աւելի քան երեք տարիներէ ի վեր լիբանանահայ թատրոնը լուռ է: Ո՛չ «Յակոբ Տէր Մելքոնեան»-ի վարչութիւնը, ո՛չ միութիւնները, եւ ո՛չ ալ անհատներ տնտեսական այս ծանր պայմաններուն մէջ թատրոն կազմակերպելու ժամանակ, փորձառութիւն, բեմայարդարում, տարազ, մարդուժ եւ մանաւանդ բեմադրիչ գտնելու կարելիութիւններ ունին, ամէնուրեք դժուարութիւն կայ:
Բայց եւ այնպէս նկատելի է արդէն, որ լիբանանեան մակարդակի վրայ թատերական կեանքը արդէն հետզհետէ սկսած է աշխուժանալ, ներկայ պայմաններուն համապատասխան թատերախաղեր բեմ կը բարձրանան եւ հետաքրքրութիւն կը ստեղծեն, որովհետեւ ծարաւ կայ թատրոնի:
Թատրոնը հանրային դպրոց է: Թատրոնը հոգիները ազնուացնող եւ սերունդներ պատրաստող բնական կառոյց է:
Թատերասէրներ ունինք տակաւին` անկասկած:
Թատրոնով մտահոգ տղաք ալ կան` վստահաբար:
Կը մնայ ճիգ մը:
Կը մնայ թատրոնը առաջնահերթութիւն նկատել:
Կը մնայ հաւատալ թատրոնի առաքելութեան:
Առանց թատրոնի` բնականաբար պակաս բան մը կը զգանք մեր կեանքին մէջ:
Հակառակ բոլոր դժուարութիւններուն` թատրոնի վերադարձի հրամայականը անյետաձգելի է այլեւս:
Թատրոնի միջազգային օրուան առիթով մաղթանքս է, որ լիբանանահայ թատրոնը վերաշխուժանայ եւ այդ մէկը` բոլորիս կամքով ու ճիգով: