ԱՐԱՄ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
Անզէն աչքով տեսանելի է, որ նախկին իշխանութեանը յարող շրջանակներն ուժգնացրել են նոր իշխանութեան դէմ քարոզչական-տեղեկատուական կամ հակաքարոզչական գրոհը: Նաեւ բաւականին նկատելի է, որ այդ հանգամանքը նեարդայնացնում է հանրութեան մի զգալի մասին կամ աւելի շուտ՝ գերակշռող մասին: Միւս կողմից՝ այն, որ նախկին իշխանութիւնը պէտք է ձեռնամուխ լինէր առնուազն այդօրինակ գործունէութեան, ունենար այդօրինակ դիրքաւորում իշխող դիրքերը կորցնելուց յետոյ, այսպէս ասած՝ «ոզնուն էլ պարզ էր»:
Եւ բաւականին միամիտ է այն, թէ հնարաւոր էր նախկին իշխանութեանը ընդհանրապէս հասցնել, այսպէս ասած, այնպիսի վիճակի, որ չունենար քարոզչութեան ռեսուրս (միջոց-Խմբ.): Դրան հնարաւոր է հասնել իհարկէ ռեպրեսիւ (ճնշիչ, զսպողական-Խմբ.) տարբերակով, ընդ որում՝ մասնակի, բայց, մեղմ ասած, յետ-յեղափոխական իրավիճակի խայտառակ թուլութիւն կը լինի համակարգը հեռացնելուց, այդ համակարգին յաղթելուց յետոյ դրա հակաքարոզչութիւնից «հիւսիսկորէական մեթոդով» պաշտպանուելը: Դա չի լինի յեղափոխութեան, հանրութեան, նոր իշխանութեան ուժը: Դա կը վկայի թուլութեան մասին:
Աւելին, պաշտպանութեան խնդ-իրն այստեղ արդէն իսկ «թուլութեան» դիսկուրս (ճառախօսութիւն-Խմբ.) է, որովհետեւ մէկուկէս տարի առաջ աշխարհի համար անգամ աներեւակայելի խաղաղ յեղափոխութիւն իրականացրած հանրութիւնը չպէտք է մէկուկէս տարի անց ունենայ պաշտպանուելու խնդիր այն համակարգից, որին յաղթել է: Հետեւաբար ոչ միայն զուտ պաշտպանութեան տարբերակների քննարկումն է խնդիր, այլեւ պաշտպանութեան քննարկումն ինքնին:
Յեղափոխութիւնն ունի նախաձեռնող ու, այսպէս ասած, «յարձակուող» լինելու բոլոր նախադրեալները, եւ խօսքը ամենեւին նախկին իշխանութեան վրայ յարձակուելու մասին չէ, այլ, այսպէս ասած, ապագան գրոհելու, ստեղծելու, ստեղծագործելու, եւ նախկին իշխանութեանը չնկատելու:
Հակաքարոզչութեան ինտեն-սիւացումով նախկին համակարգը լուծում է հէնց այդ՝ նկատուելու, յիշուելու, չմոռացուելու, «անմոռանալի» դառնալու հարցը: Եւ մտածելով պաշտպանութեան, պաշտպանուելու մասին՝ հանրութիւնը ինքնաբերաբար արդարացնում է այդ հակաքարոզչութեան մեթոդաբանութիւնը, կամայ թէ ակամայ ցոյց տալիս, որ այն աշխատում է: Գործնականում աշխատում են նախկինից մնացած հանրային հոգեբանական «նստուածքներ»ը եւ բարդոյթները, ինչը յեղափոխութեան ներկայիս փուլի գլխաւոր մարտահրաւէրներից մէկն է:
Վարչապետ Փաշինեանը տարբեր առիթներով փորձում է շօշափել այդ թեման եւ դա արեց նաեւ ամերիկեան հանդիպումների ընթացքում, սակայն ակնառու է, որ իշխանութիւնն ունի այդ բարդոյթներն ու նստուածքը յաղթահարելու ռազմավարութեան անհրաժեշտութիւն, որովհետեւ խնդիրը շօշափելով լոկ հռետորաբանութեան մակարդակում՝ Նիկոլ Փաշինեանը չի հասնի ցանկալի էֆեկտի (արդիւնքի, ազդեցութեան-Խմբ.), բարդոյթները եւ նստուածքները միշտ աւելի ծանր են կշռելու, քան այդ հռետորաբանութիւնը, եւ, առաւել եւս, քան իշխանութեան դէմ հակաքարոզչութիւնը:
Իսկ խնդիրն այն է, որ այդ բարդոյթների վրայ խաղում են ոչ միայն նախկին իշխանութեան շրջանակները, այլեւ գուցէ տողատակային առումով աւելի ակտիւ են ուժերն ու սուբյեկտները (ենթակաները-Խմբ.), որոնք ինչ-ինչ պատճառներով կաշկանդուած են յեղափոխութեան դէմ խօսելուց, բայց նաեւ դժգոհ են յեղափոխութիւնից յետոյ մարգինալ դաշտում մնալուց:
«ԱՌԱՋԻՆ ԼՐԱՏՈՒԱԿԱՆ»